Chicha Libre - Sonido Amazonico

Als Quentin Tarantino ooit een boek van Mario Vargas Llosa zou verfilmen (niet dat ik het meteen zie gebeuren), zou Chicha Libre de soundtrack kunnen zijn. De plaat is al een jaar oud, maar de graadmeter van mijn voorliefde voor cheesy deuntjes uit de Andes waarmee ik deze weblog wel eens durf te bestoken, sloeg meteen in het rood bij het horen van Sonido Amazonico. OK, het Spaans accent van de New Yorkers is redelijk belabberd (behalve als ze in het Frans zingen) en zelfs mijn beperkt muzikaal talent zou de gitaarpartijen nog wel onder de knie krijgen, maar de bonte mix van surfgitaar, moog synthesizers en cumbia-ritmes is zo onweerstaanbaar grappig dat Sonido Amazonico een ereplaats krijgt in onze speciale categorie hors concours.

Lees verder

Ondas Andinas

De definitie van wereldmuziek is behoorlijk onbestemd, en al proberen we ons wat geografisch te specialiseren, we beseffen maar al te goed dat wat hier in de winkels verschijnt maar een beperkte afspiegeling van de échte tropische vibes. Vandaar dat het de moeite loont af en toe eens ter plaatse te gaan sprokkelen. De meest interessante wetens­waardig­heden willen u natuurlijk niet onthouden. Zo brachten totaal onmuzikale activiteiten me onlangs in Totora, een afgelegen nederzetting in de noord-Peruaanse Andes op een twaalftal uren rijden van Piura.

Lees verder

Cover Art Part 3

Na een rondreis die me toch wel langs enige zuidamerikaanse steden heeft gebracht (Guayaquil, Cuenca, Quito, Cali, Bogotá, Cucuta, Merida, ...) blijft het me verbazen hoe Cuenca zijn leidende positie in het aanbod piraatCD's blijft behouden. Buiten een leuke salsaclub heeft de stad in de Andes van zuid Ecuador op muzikaal weinig potten gebroken, maar ze is doordrongen van stalletjes, portalen en steegjes met een overweldigend aanbod van goedkope CDtjes.

Nu willen we de praktijk op zich uiteraard niet aanmoedigen. Integendeel, we gunnen artiesten van harte hun boterham en de wereldmuziek is over het algemeen iets minder glamoureus dan andere genres die het goed doen op 's lands populaire radiozenders. Maar zoals we reeds eerder berichtten, vormt het fenomeen razend interessant materiaal voor muzikaal antropologisch onderzoek. Wegens algemeen succes presenteren we deel 3 in onze serie Cover Art uit Cuenca. Met uiteraard weer de disclaimer: niet voor gevoelige zielen .

Lees verder

Dare to love me

Naast het in ontvangst nemen van Grammy's en het instuderen van hippe heupbewegingen heeft Shakira hopelijk nog wat tijd over. Die kan ze misschien investeren in het opkrikken van haar acteertalent. Volgend jaar zal ze immers te zien zijn in de romantische musical over tangolegende Carlos Gardel. Wie ook reeds op de castlist prijken zijn lost acteur Rodrigo Santoro en Paz Vega die we kennen van Almodovars Hable Con Ella. Het moet gezegd, Shakira begon haar carriere op de planken, als tienersterretje in de Colombiaanse telenovela El Oasis. Maar toch ook een ander leuk detail: toen Spielberg haar een rol aanbood in diens Mask of Zorro wees ze die af omdat ze vond dat ze een slechte actrice was en niet goed genoeg Engels sprak. Het kan verkeren...

Shakira in Bangkok

tropicalidad.be was wat stilletjes vorige week, en één van de redenen daarvoor was dat ik aan de andere kant van de aardbol zat. En nu heeft onze persoonlijke definitie van wereldmuziek het nogal op het Afrikaanse en Zuidamerikaanse continent gemunt, maar als je dan toch in Thailand bent, loont het altijd de moeite om eens te snuisteren in de lokale muziektrends. Dus bevinden we ons op een zwoele maandagavond op een terrasje nabij de Patpong night market in Bangkok, met op de achtergrond dat typische fenomeen: een "live" karaoke, 't is te zeggen een groot podium met een begeleidingsband, en het lokale talent dat op en aan draaft om zijn of haar favoriete nummer ten beste te geven. En wat blijkt: na een dubieuze versie van Knocking on Heavens Door en een mannelijke vertolking van Britney Spears (je moet het maar durven) krijgen we zowaar Shakira's Hips Don't Lie voorgeschoteld, weliswaar met zwaar Thais accent. We wisten het uiteraard al, maar toch: Latin rules the world

Cover art next generation

Tussen al het festivalgeweld door even tijd voor een lichter tussendoortje. Dat zwoele tropische klanken dikwijls gepaard gaan met visueel spektakel hoeft voor de doorsnee festivalganger geen betoog. Van de politieke boodschappen op de banners van de rastafari's tot de nietsverhullende strings van de sambadanseressen, alles wat maar opvalt, bolstaat van glitter en technocolor en niet te heet en te zwaar is wordt geestdriftig het podium opgesleurd. Een dergelijke creativiteit speelt zich echter niet alleen af op en rond het podium, ook in donkere keldertjes in de minder aangename achterbuurten van pakweg Guayaquil worden grote middelen bovengehaald om goedkope piraatCD's te voorzien van een commercieel verantwoord hoesje. Naar zuiderse maatstaven welteverstaan. Op algemeen verzoek: deel 2 uit de reeks cover-art uit Cuenca.

Lees verder

Cover-art uit Cuenca

Ik heb het geluk om af en toe om heel andere dan muzikale redenen een uitstapje naar Zuid-Amerika te mogen maken, en ondanks drukke werkschema's is het uiteraard een mooie gelegenheid om eens te snuisteren in de laatste muzikale trends. Cuenca (Ecuador) kan je niet echt een bloeiend centrum der wereldmuziek noemen, maar sinds een paar gladde jongens de mogelijkheden van de CD-R ontdekt hebben en Chinese 20$-CD-spelers het land overspoelden, volstaat een goeddraaiende straateconomie om mee te zijn met de laatste nieuwigheden. En dat kunnen ze als de beste. In mei van dit jaar, toen de doorsnee Belgische festivalganger de naam Don Omar nog associeerde met een uitgezakte opa mafioso in een groezelige achtersteeg van Chicago, dropen de Cuencaanse straten al van de reggaeton. Spijtig genoeg wordt het auditieve straatbeeld in deze tijd van het jaar gedomineerd door technocumbia-versies van jingle bells, geproduceerd door hoogst gesofistikeerde Chinese kerstballen. Gelukkig is er ook een visuele kant, waaruit voor de gelegenheid een kleine bloemlezing. Even ter waarschuwing voor de gevoelige zielen: de verkoopcijfers worden ijverig opgekrikt door, euh, nogal expliciete cover-art. U weze gewaarschuwd

Lees verder

Natalia en Manu Dibango

Het leven is onvoorspelbaar, da's een cliché als een koe, en daarom stonden we vrijdag naar Natalia te kijken op de Turnhoutse vrijdagen. Ttz, met een bende tieners op kamp is dat best nog wel een leuke avondactiviteit. Maar, Natalia, ik kan begrijpen dat je jaloers bent als Manu Dibango door De Standaard wordt omschreven als het meest sexy optreden van Mano Mundo (2004), en je doet erg je best door je optreden te beginnen met de gil "Your fucking ass is mine" maar blijf alsjeblieft van zijn muziek af! Of het vocaal rifje van Soul Makossa ook op haar CD staat of enkel een live frivoliteit is weet ik niet; ik heb geen zin om het uit te zoeken. De koude rillingen hadden niets te maken met de stortbui die haar optreden bijna een uur uitstelde. Die bui was trouwens de toorn der muziekgoden, zeker weten.

Een weinig informatieve post, maar het moest gezegd.